maandag 16 maart 2009
woensdag 11 maart 2009
Frankrijk: nieuwe anti-kapitalistische partij
In Frankrijk wordt een nieuwe partij opgezet, de NPA (Nouveau Parti Anticapitaliste), rond de populaire postbode Olivier Besancenot. Het initiatief voor deze NPA kwam van de Franse LCR dat zich in de NPA heeft ontbonden. Gauche Révolutionnaire, de Franse zusterorganisatie van LSP, is actief binnen de NPA (maar heeft zich uiteraard niet ontbonden). De oprichting van de NPA kreeg heel wat media-aandacht, soms ook negatieve. In een lezersreactie beantwoordt Etienne Heyndrickx een negatief artikel over de NPA.
Onder de titel “Besancenot: de mens zonder oplossingen” heeft het zeer liberale weekblad Challenges een artikel geplaatst in zijn nummer van 5 februari. De enorme media-aandacht voor Besancenot is opvallend.
Besancenot is een Franse postbode die zich voor de LCR kandidaat stelde voor de presidentsverkiezingen. In 2002 haalde hij 4,25 % of 1.210.581 stemmen. Vijf jaar nadien in 2007 behaalde hij 4,08 % of 1.498.581 stemmen, 287.019 meer dan in 2002. Links van de PS versterkte Besancenot zijn positie tegenover andere publieke figuren van LO of PCF.
Het artikel van het weekblad Challenges beperkt zich tot beledigingen en verwijten. Op dit ogenblik wordt het kapitalisme in zijn hart getroffen. De verdedigers van dit systeem blijven bij het ordewoord van Margaret Thatcher: “Er is geen alternatief.” Een aantal verdedigers van het kapitalisme lijkt niet te kunnen vatten dat radicaal-links geen reddingsplan voor het kapitalisme naar voor brengt, maar wel opkomt voor een breuk met dit systeem omdat wij niet willen dat de meerderheid van de bevolking zou moeten opdraaien voor de gevolgen van de globale crisis van het systeem. Wij hebben overigens ook voor het begin van de crisis reeds moeten betalen om hun winsten te vergroten.
Wij vertrekken niet van wat “realistisch” is binnen de grenzen van het winstsysteem dat vandaag in crisis is. Wij vertrekken van wat nodig is voor de werkenden, gepensioneerden, werklozen, jongeren,... Er zijn voldoende middelen aanwezig om iedereen een iedereen toe te laten om niet enkel te overleven maar ook goed te leven.
Het is dan ook bizar dat een blad als Challenges beweert dat linkse voorstellen geen oplossing zouden bieden. Een genationaliseerde banksector onder gemeenschapscontrole of gratis en degelijk openbaar vervoer zouden beter zijn dan te blijven geld pompen in ondernemingen die deze overheidsmiddelen gebruiken om af te danken en te herstructureren. De fiscale fraude bedraagt miljarden euro, de superrijken betaalde steeds minder belastingen. En nu willen regering en patronaat opnieuw de arbeiders laten betalen voor de crisis.
Voorstellen die uitgaan van de behoeften van de meerderheid van de bevolking zijn volgens Challenges “geen oplossing”, maar is het afbouwen van de openbare diensten dan wel een oplossing? De afgelopen jaren is de situatie onhoudbaar geworden in de zorgsector of het onderwijs. Er zou net dringend moeten geïnvesteerd worden in de openbare diensten, wat meteen ook duizenden jobs zou creëren. Waarom geen gemeenschapsmiddelen gebruiken om jobs te creëren in de plaats van om herstructureringen en afdankingen te financieren?
We kunnen geen oplossingen verwachten van diegenen die verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis en die de hele mensheid op de rand van een sociale ramp brengen met een sterke toename van werkloosheid, armoede, miserie,...
Eisen die vertrekken vanuit de behoeften van de meerderheid van de bevolking kunnen worden gerealiseerd op basis van strijd. In april 1968 was het voor liberale bladen wellicht ook “onrealistisch” om een verhoging van de minimumuitkeringen met 30% te eisen. Twee maanden later werd dat nochtans gerealiseerd tegen de achtergrond van een algemene staking. Wat toen kon, kan ook vandaag nog.
Om onze eisen te verwezenlijken, is er een breuk met het kapitalisme nodig. In ons socialistisch alternatief weigeren we een deel van het resultaat van onze arbeid af te staan aan een kleine toplaag. We willen geen “betere verdeling” van de rijkdom, we willen gemeenschapscontrole over alle rijkdom. De onteigening van de kapitalisten en het doorvoeren van arbeiderscontrole is noodzakelijk om een nieuwe samenleving op te bouwen waarin geen plaats is voor uitbuiting en miserie.
We moeten ons bevrijden van de zogenaamde “vrije markt” economie. Het is geen oplossing om met dit systeem verder te gaan, het kapitalisme brengt geen vooruitgang. We moeten opkomen voor een socialistische samenleving. Vandaag is er nog geen massale beweging in die richting, maar we moeten toch al bouwen aan een krachtsverhouding daartoe.
De NPA kan een nuttig instrument worden om die krachtsverhouding te versterken. Dat is waarom LSP de ontwikkeling van NPA positief vindt en waarom de Franse zusterorganisatie van LSP er actief aan meewerkt. In ons land is er nood aan een nieuwe arbeiderspartij, een samenwerking van radicaal-links zou een goede aanzet zijn om het potentieel duidelijk te maken. Jammer genoeg is er echter geen bereidheid bij groepen als PvdA en SP.a-Rood om in die richting te gaan. SP.a is een deel van het systeem, er is door die partij resoluut gekozen voor het medebeheren van dit systeem en de vrije markt werd omarmd. Het zal niet meer mogelijk zijn om die SP.a te veranderen. Er is nood aan een sterke linkse factor, naast de SP.a.
Onder de titel “Besancenot: de mens zonder oplossingen” heeft het zeer liberale weekblad Challenges een artikel geplaatst in zijn nummer van 5 februari. De enorme media-aandacht voor Besancenot is opvallend.
Besancenot is een Franse postbode die zich voor de LCR kandidaat stelde voor de presidentsverkiezingen. In 2002 haalde hij 4,25 % of 1.210.581 stemmen. Vijf jaar nadien in 2007 behaalde hij 4,08 % of 1.498.581 stemmen, 287.019 meer dan in 2002. Links van de PS versterkte Besancenot zijn positie tegenover andere publieke figuren van LO of PCF.
Het artikel van het weekblad Challenges beperkt zich tot beledigingen en verwijten. Op dit ogenblik wordt het kapitalisme in zijn hart getroffen. De verdedigers van dit systeem blijven bij het ordewoord van Margaret Thatcher: “Er is geen alternatief.” Een aantal verdedigers van het kapitalisme lijkt niet te kunnen vatten dat radicaal-links geen reddingsplan voor het kapitalisme naar voor brengt, maar wel opkomt voor een breuk met dit systeem omdat wij niet willen dat de meerderheid van de bevolking zou moeten opdraaien voor de gevolgen van de globale crisis van het systeem. Wij hebben overigens ook voor het begin van de crisis reeds moeten betalen om hun winsten te vergroten.
Wij vertrekken niet van wat “realistisch” is binnen de grenzen van het winstsysteem dat vandaag in crisis is. Wij vertrekken van wat nodig is voor de werkenden, gepensioneerden, werklozen, jongeren,... Er zijn voldoende middelen aanwezig om iedereen een iedereen toe te laten om niet enkel te overleven maar ook goed te leven.
Het is dan ook bizar dat een blad als Challenges beweert dat linkse voorstellen geen oplossing zouden bieden. Een genationaliseerde banksector onder gemeenschapscontrole of gratis en degelijk openbaar vervoer zouden beter zijn dan te blijven geld pompen in ondernemingen die deze overheidsmiddelen gebruiken om af te danken en te herstructureren. De fiscale fraude bedraagt miljarden euro, de superrijken betaalde steeds minder belastingen. En nu willen regering en patronaat opnieuw de arbeiders laten betalen voor de crisis.
Voorstellen die uitgaan van de behoeften van de meerderheid van de bevolking zijn volgens Challenges “geen oplossing”, maar is het afbouwen van de openbare diensten dan wel een oplossing? De afgelopen jaren is de situatie onhoudbaar geworden in de zorgsector of het onderwijs. Er zou net dringend moeten geïnvesteerd worden in de openbare diensten, wat meteen ook duizenden jobs zou creëren. Waarom geen gemeenschapsmiddelen gebruiken om jobs te creëren in de plaats van om herstructureringen en afdankingen te financieren?
We kunnen geen oplossingen verwachten van diegenen die verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis en die de hele mensheid op de rand van een sociale ramp brengen met een sterke toename van werkloosheid, armoede, miserie,...
Eisen die vertrekken vanuit de behoeften van de meerderheid van de bevolking kunnen worden gerealiseerd op basis van strijd. In april 1968 was het voor liberale bladen wellicht ook “onrealistisch” om een verhoging van de minimumuitkeringen met 30% te eisen. Twee maanden later werd dat nochtans gerealiseerd tegen de achtergrond van een algemene staking. Wat toen kon, kan ook vandaag nog.
Om onze eisen te verwezenlijken, is er een breuk met het kapitalisme nodig. In ons socialistisch alternatief weigeren we een deel van het resultaat van onze arbeid af te staan aan een kleine toplaag. We willen geen “betere verdeling” van de rijkdom, we willen gemeenschapscontrole over alle rijkdom. De onteigening van de kapitalisten en het doorvoeren van arbeiderscontrole is noodzakelijk om een nieuwe samenleving op te bouwen waarin geen plaats is voor uitbuiting en miserie.
We moeten ons bevrijden van de zogenaamde “vrije markt” economie. Het is geen oplossing om met dit systeem verder te gaan, het kapitalisme brengt geen vooruitgang. We moeten opkomen voor een socialistische samenleving. Vandaag is er nog geen massale beweging in die richting, maar we moeten toch al bouwen aan een krachtsverhouding daartoe.
De NPA kan een nuttig instrument worden om die krachtsverhouding te versterken. Dat is waarom LSP de ontwikkeling van NPA positief vindt en waarom de Franse zusterorganisatie van LSP er actief aan meewerkt. In ons land is er nood aan een nieuwe arbeiderspartij, een samenwerking van radicaal-links zou een goede aanzet zijn om het potentieel duidelijk te maken. Jammer genoeg is er echter geen bereidheid bij groepen als PvdA en SP.a-Rood om in die richting te gaan. SP.a is een deel van het systeem, er is door die partij resoluut gekozen voor het medebeheren van dit systeem en de vrije markt werd omarmd. Het zal niet meer mogelijk zijn om die SP.a te veranderen. Er is nood aan een sterke linkse factor, naast de SP.a.
Abonneren op:
Posts (Atom)